دعای هفتم صحیفه سجادیه
دعای هفتم صحیفه سجادیه از امام سجاد علیه السلام نقل شده است و خواندن آن بسیار توصیه شده است، رهبر معظم انقلاب هم بر خواندن این دعا و تاثیر آن بر رفع سختی و بلا توصیه فرموده اند. دعای هفتم صحیفه سجادیه در ۱۰ فراز است و مفهوم آن آسان شدن سختی ها و دشواری ها به دست خداوند و کمک خواستن از خداوند در هنگام سختی ها است. ختم این دعا در هنگام بلایا و سختی ها بسیار سفارش شده است.
در ادامه متن دعای هفتم صحیفه سجادیه به همراه ترجمه و فایل صوتی دعا خدمت شما عزیزان تقدیم میشود.
روش ختم دعای هفتم صحیفه سجادیه
در برخی از آثار روشی برای ختم این دعای نقل شده است: این ختم از روز یکشنبه آغاز شده و در هر روز دعای مذکور را ده مرتبه تا سی روز خوانده میشود و بعد از پایان دعا، یک نفس یا رب گفته میشود تا نفس قطع شود، آن گاه در سجده حاجت خویش را از خدای سبحان بخواهد.
تذکر این که، باید قبل از شروع دعای مذکور، ده مرتبه صلوات بفرستید و بعد از صلوات و قبل و بعد از دعا، چهل مرتبه یا الله بگوئید.
زمان مناسب برای ختم این دعا بین الطلوعین و بعد از نماز صبح است. از محرمات و خوردن زیاد غذا در این سی روز اجتناب نمایید و آدابی مانند طهارت (وضو یا غسل یا تیمم) و رو به قبله نشستن و حضور قلب، رعایت نمایید که ان شاء الله تعالی به حاجت خویش نائل خواهید آمد.
متن دعای هفتم صحیفه سجادیه به همراه ترجمه
یَا مَنْ تُحَلُّ بِهِ عُقَدُ الْمَکَارِهِ وَ یَا مَنْ یَفْثَأُ بِهِ حَدُّ الشَّدَائِدِ وَ یَا مَنْ یُلْتَمَسُ مِنْهُ الْمَخْرَجُ إِلَى رَوْحِ الْفَرَجِ
اى خداوندى که گره کارهاى فرو بسته به تو گشوده مىشود و سختیها به تو آسان مىگردد، اى خداوندى که از تو خواهند رهایى از تنگناها را
ذَلَّتْ لِقُدْرَتِکَ الصِّعَابُ وَ تَسَبَّبَتْ بِلُطْفِکَ الْأَسْبَابُ وَ جَرَى بِقُدرَتِکَ الْقَضَاءُ وَ مَضَتْ عَلَى إِرَادَتِکَ الْأَشْیَاءُ
و یافتن آسودگى را به قدرت تو دشوارى خوارمایه گردد و به لطف تو اسباب کارها ساخته آید. قضا به قدرت تو جارى است و هر چیزى بر وفق اراده تو پدید آمده است:
فَهِیَ بِمَشِیَّتِکَ دُونَ قَوْلِکَ مُؤْتَمِرَهٌ وَ بِإِرَادَتِکَ دُونَ نَهْیِکَ مُنْزَجِرَهٌ
به مشیت تو فرمانبر است و به گفتار آمرانهاش نیاز نیست، به اراده تو بازداشتنى است و به گفتار بازدارندهاش نیاز نیست.
أَنْتَ الْمَدْعُوُّ لِلْمُهِمَّاتِ وَ أَنْتَ الْمَفْزَعُ فِی الْمُلِمَّاتِ لاَ یَنْدَفِعُ مِنْهَا إِلاَّ مَا دَفَعْتَ وَ لاَ یَنْکَشِفُ مِنْهَا إِلاَّ مَا کَشَفْتَ
تویى آن که در مهمات بخوانند و در سختیها به او پناه جویند. هیچ بلایى از سرما نرود جز آنکه تواش برانى و هیچ اندوهى از دل ما رخت نبندد مگر آنکه تواش از میان بردارى.
وَ قَدْ نَزَلَ بِی یَا رَبِّ مَا قَدْ تَکَأَّدَنِی ثِقْلُهُ وَ أَلَمَّ بِی مَا قَدْ بَهَظَنِی حَمْلُهُ
اى پروردگار من، بر من محنتى رسیده که بار گرانش مرا از پاى در آورده است و به رنجى در افتاده ام که بر خود هموار نتوانم کرد.
وَ بِقُدْرَتِکَ أَوْرَدْتَهُ عَلَیَّ وَ بِسُلْطَانِکَ وَجَّهْتَهُ إِلَیَ
تو خود به قدرت خویش آن محنت و رنج بر من وارد آورده اى و به سوى من روانه داشته اى.
فَلاَ مُصْدِرَ لِمَا أَوْرَدْتَ وَ لاَ صَارِفَ لِمَا وَجَّهْتَ وَ لاَ فَاتِحَ لِمَا أَغْلَقْتَ وَ لاَ مُغْلِقَ لِمَا فَتَحْتَ
آنچه را تو وارد آوردهاى کس بازگرداندن نتواند و آنچه را تو روانه داشتهاى کس دفع نتواند و آن در را که تو بستهاى کس گشادن نتواند و آن در را که تو گشاده اى کس بستن نتواند.
وَ لاَ مُیَسِّرَ لِمَا عَسَّرْتَ وَ لاَ نَاصِرَ لِمَنْ خَذَلْتَ
چون کسى را به رنج افکنى کس راحتش نرساند و چون کسى را خوار دارى کس عزیز نگرداند.
فَصَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ وَ افْتَحْ لِی یَا رَبِّ بَابَ الْفَرَجِ بِطَوْلِکَ وَ اکْسِرْ عَنِّی سُلْطَانَ الْهَمِّ بِحَوْلِکَ
پس درود بفرست بر محمد و خاندانش. اى پروردگار من، به فضل خویش در آسایش بر من بگشاى و به قدرت خویش سطوت اندوه را بر من بشکن
وَ أَنِلْنِی حُسْنَ النَّظَرِ فِیمَا شَکَوْتُ وَ أَذِقْنِی حَلاَوَهَ الصُّنْعِ فِیمَا سَأَلْتُ
و در آنچه زبان شکایت گشودهام به رحمت نظر کن و مرا حلاوت استجابت در هر چه خواسته ام بچشان
وَ هَبْ لِی مِنْ لَدُنْکَ رَحْمَهً وَ فَرَجاً هَنِیئاً وَ اجْعَلْ لِی مِنْ عِنْدِکَ مَخْرَجاً وَحِیّاً
و از نزد خویش رحمتى و گشایشى خوشگوار بر من ارزانى دار و راه رهایى در پیش پاى من بگشاى.
وَ لاَ تَشْغَلْنِی بِالاِهْتِمَامِ عَنْ تَعَاهُدِ فُرُوضِکَ وَ اسْتِعْمَالِ سُنَّتِکَ
چنان مکن که به سبب اندوه از انجام دادن فرایض و مستحبات تو بازمانم،
فَقَدْ ضِقْتُ لِمَا نَزَلَ بِی یَا رَبِّ ذَرْعاً وَ امْتَلَأْتُ بِحَمْلِ مَا حَدَثَ عَلَیَّ هَمّاً وَ أَنْتَ الْقَادِرُ عَلَى کَشْفِ مَا مُنِیتُ بِهِ
که من اى پروردگار، در برابر این محنت که بر من وارد آمده بىطاقتم و پیمانه شکیباییم از آن اندوه که نصیب من گردیده اینک لبریز است. تنها تویى که توانى آن اندوه را از میان بردارى
وَ دَفْعِ مَا وَقَعْتُ فِیهِ فَافْعَلْ بِی ذَلِکَ وَ إِنْ لَمْ أَسْتَوْجِبْهُ مِنْکَ یَا ذَا الْعَرْشِ الْعَظِیمِ
و آن بلا را که بدان گرفتار آمده ام دفع کنى. پس مرا از بند بلا وارهان اگر چه شایسته آن نباشم. یا ذا العرش العظیم.