نظریه جهان های موازی

نظریه جهان های موازی یا جهان های چند گانه یکی از عجیب ترین و چالش برانگیزترین نظریه های سالهای اخیر است. طبق این نظریه، هر تصمیمی که ما در این دنیا میگیریم میتواند در جهانهای دیگر نتایج دیگری داشته باشد. در واقع طبق نظریه جهان های موازی ممکن است ما در دنیاهای دیگر زندکی کنیم، شغلی متفاوت داشته باشیم، در یک دانشکاهی درس بخوانیم و شاید هم در آن دنیا مرده باشیم. برای درک بهتر مثالی میزنم:

فرض کنید شما در پیاده رو راه میروید و شک دارید که آیا به پارک بروید یا به سینما بروید.

حال فرض کنید که تصمیم گرفتید به سینما بروید. در این صورت در یک دنیای موازی دیگری به پارک رفته اید. فرض کنید در سینما دوستتان به شما زنگ میزند و شما از سینما خارج میشوید تا با او دیدار داشته باشید. در این حالت یک دنیای موازی دیگر به وجود میاید که شما در آن در سینما نشسته اید و به تلفن دوستتان جواب نداده اید. در واقع برای هر تصمیم شما دو جهان مواری به وجود میاید. با در نظر گرفتن این احتمالات، بینهایت جهان موازی وجود دارد و شما در هر کدام از این جهان ها سرنوشت متفاوتی دارید.

مکس تگمارک (Max Tegmark)، ایده‌پرداز این نظریه، در مقاله خود در سال ۲۰۱۲ نوشته است:

یک ساختار ریاضیاتی، چیزی است که می‌توانید آن را به‌طور کاملا مستقل از انسان توضیح دهید. من به‌شدت معتقدم جهانی دیگر در خارج و کاملا مستقل از من، می‌تواند وجود داشته باشد و ادامه و بقای این جهان، مستقل از وجود و یا عدم وجود انسان در آن است.

آیا دستیابی به جهان های موازی امکان پذیر است؟

جواب این سوال کمی سخت است چون باید اطلاعاتی درباره ماهیت کوانتوم داشته باشید. ارتباط با سایر جهان های موازی به دلیل اینکه دارای فاز مخالف هستند تقریبا غیر ممکن (احتمال نزدیک صفر) است. دلیل فاز مخالف ما از این جهان‌های دیگر این است که اتم‌های ما با سایر اتم‌ها در محیط پیرامونی برخورد کرده‌اند. در هر برخورد تابع موج آن اتم اندکی می‌رمبد، یعنی تعداد جهان‌های موازی کاهش می‌یابد. هر برخورد، از تعداد امکان‌پذیری‌ها کم می‌کند. جمع کل تمام این تریلیون‌ها ریز رمبش‌های اتمی به این توهم می‌انجامد که اتم‌های بدن ما کلا به حالت قطعی رمبیده‌اند. محاسبات علمی نشان میدهد احتمال برهم کنش با یک دنیای موازی بسیار نزدیک به صفر است ولی غیر ممکن نیست.

آیا فقط تصمیمات انسان است که جهان های موازی را بوجود می آورد؟

بر اساس تئوریهای جهانهای چندگانه، تصمیمات انسان میتواند دنیاهای موازی به وجود بیاورد ولی با این حال پدید آمدن یک دنیای موزی محدود به تصمیمات انسان نیست و عوامل دیگر هم میتوانند یک دنیای موازی به وجود بیاورند.

جهان های موازی در کجا هستند؟

بر اساس نظریه ها و تئوری های کوانتومی، جهان های چندگانه همگی در یک نقطه هستند اما در حال ارتعاش با فرکانس های مختلف میباشند. بر این اساس در یک نقطه میتواند بینهایت دنیای موازی وجود داشته باشد بدون آنکه این دنیاها با هم ارتباطی داشته باشند.

آیا ناسا جهان های موازی را کشف کرده است؟

بر اساس گزارشات ناسا، شواهد اثبات وجود جهان‌های موازی در جریان آزمایش فرستادن بالون حامل آنتن ناپایدار تحریک‌کننده (ANITA) به آسمان بالای قطب جنوب کشف شد. بالا رفتن این بالون غول‌پیکر در هوای بسیار سرد و خشک منطقه، محیط بهینه را برای انجام آزمایش ناسا روی حرکت ذرات زیراتمی با جلوگیری از نویزهای رادیویی موجود، فراهم کرد. در طول این آزمایش، محققان با آن چه به عنوان «باد» ذرات توصیف می‌شود، روبرو شدند. با این تفاوت که این بار شدت چنین پدیده‌ای میلیون‌ها برابر قدرتمندتر از گذشته بود.

براساس نظریه Hugh Everett، در جهان های موازی جنگ ها نتایج و پیامدهایی متفاوت از آنچه ما می دانیم داشته اند. موجوداتی که در این دنیا منقرض شده اند، تکامل یافته و اکنون در عوامل دیگری زندگی می کنند. از طرفی در جهان های دیگر، احتمال می رود که ما انسان ها نیز منقرض شده باشیم.

آیا نظریه جهان های چند گانه مخالفی هم دارد؟

همه با نظریه جهان موازی موافق نیستند. اخترفیزیکدان اتان سیگال (Ethan Siegal) در یک مقاله در سال ۲۰۱۵ موافق این نظریه است که فضا-زمان از لحاظ تئوری می‌تواند برای همیشه ادامه یابد، اما می‌گوید محدودیت‌هایی درباره این ایده وجود دارد.

مشکل اساسی این است که جهان کمتر از ۱۴ میلیارد سال قدمت دارد. بنابراین سن جهان آشکار است که نامحدود نیست، بلکه یک مقدار محدود است. این امر به عبارت ساده تعداد احتمالات برای قرارگیری مجدد ذرات در کنار هم را محدود کرده و متأسفانه باعث می‌شود که امکان سوار شدن نسخه دیگر شما در جهان موازی برای سفر به چین کمتر شود.

سیگال می‌گوید: انسباط جهان در آغاز به صورت نمایی صورت گرفت زیرا انرژی به صورت ذاتی برای فضا وجود دارد. اما با گذشت زمان تورم به وضوح کاهش یافت، ذرات ماده‌ای که بیگ‌بنگ را ایجاد کرده بودند دیگر به انبساط ادامه ندادند. این بدان معناست که چندجهانی‌ها نرخ تورم متفاوت و زمان‌های متفاوتی (طولانی‌تر یا کوتاه‌تر) برای تورم دارند. این امر امکان وجود جهان‌های مشابه خودمان را کاهش می‌دهد.